Nopel Jawa 1
1.1 Wêngi sing samsaya surup
''Hêm.. Hêm hêm. Hêm... Hêm hêm hêm.''
Kaprungu swara wong ngidung swara.
Pêtêng aku mengo madhêp cêndhela nanging ora ana sapa-sapa. Pikirku,'' Ah, paling wus padha turu amarga wus wêngi.''
Nyawang awang-awang, aku mikir yen mas ku durung bakal bali. Mbak ipeku kandha,'' Kowe kan isa nyambut gawe saka omah ta? Ora usah mêtu sabên wêngi... Ora kudu golek sing cadhonge akeh pênting isa kumpul barêng sabên wêngi.'' Iya bênêr yen aranku, sabên wêngi mbakku ipe mung nglangut disambi tata-tata kêmbang kanggo pêsênan sesuk. Amarga aku wong lanang aku ora isa nulumgi akeh kajaba ngêdolke kêmbange mau.
Awang-awang sabên wêngi ngêlingake aku marang bapak karo ibu. Supaya aku miyata sing bênêr lan dadi wong sing nggênah. Wêngi iku samsaya surup-samsaya surup bañjur aku turu ing sisih cêndhela.
...
''Adim, adim! Tangi le, adhiku... Wus wañcine sêmbahyang. Gek ñjupuk banyu wudu kana ngger...'' swarane mbakku nggugah aku esuk iki.
''Nggih mbak, kangmas duru bali ta?'' aku takon mangkono nanging mbakku mung manthuk karo nyêpakke banyu nggo nggawe wedang. Aku wus mikir yen kangmas bakal bali sawatara jam 8 amarga wañcine dheke nyambut gawe ya saka wengi nganti esuk padhang. Aku dadi ora tau katêmu kangmas... Ya arang-arang, mêrga aku miyata saka esuk nganti sore. Bar kuwi aku kudu sinau ning omah. Aku mung mikir yen masku apa ora kêsêl entuk pisambut gawe wayah wêngi...
''Le, Adim! Yo ndang mangkat, sarapane diêntekne aja ngalamun wae... Kowe mikirke apa anakku ngger?'' mak gragap aku tangi pikir marga swarane mbakku mau. ''Ora mbak, ora papa. Endi dagangane mbak, ben tak gawane sisan,'' kandhaku.
Aku ngêpit sabên dina mênyang pawiyatan. Pawiyatanku ora pati adoh sakjane ning ya rada lumayan yen mlaku. Aku nggawa kêmbang sing wus ditata mbakku kanggo pêsênan utawa kanggo tukon dadak. Dadi aku ngliwatke pitku mênyang omahe wong sing pêsên yen selak kanggo kêmbange...
(kabacutake)
1.2 Pawiyatan Catursewaka
''Hêm.. Hêm hêm. Hêm... Hêm hêm hêm.''
Kaprungu swara wong ngidung swara.
Pêtêng aku mengo madhêp cêndhela nanging ora ana sapa-sapa. Pikirku,'' Ah, paling wus padha turu amarga wus wêngi.''
Nyawang awang-awang, aku mikir yen mas ku durung bakal bali. Mbak ipeku kandha,'' Kowe kan isa nyambut gawe saka omah ta? Ora usah mêtu sabên wêngi... Ora kudu golek sing cadhonge akeh pênting isa kumpul barêng sabên wêngi.'' Iya bênêr yen aranku, sabên wêngi mbakku ipe mung nglangut disambi tata-tata kêmbang kanggo pêsênan sesuk. Amarga aku wong lanang aku ora isa nulumgi akeh kajaba ngêdolke kêmbange mau.
Awang-awang sabên wêngi ngêlingake aku marang bapak karo ibu. Supaya aku miyata sing bênêr lan dadi wong sing nggênah. Wêngi iku samsaya surup-samsaya surup bañjur aku turu ing sisih cêndhela.
...
''Adim, adim! Tangi le, adhiku... Wus wañcine sêmbahyang. Gek ñjupuk banyu wudu kana ngger...'' swarane mbakku nggugah aku esuk iki.
''Nggih mbak, kangmas duru bali ta?'' aku takon mangkono nanging mbakku mung manthuk karo nyêpakke banyu nggo nggawe wedang. Aku wus mikir yen kangmas bakal bali sawatara jam 8 amarga wañcine dheke nyambut gawe ya saka wengi nganti esuk padhang. Aku dadi ora tau katêmu kangmas... Ya arang-arang, mêrga aku miyata saka esuk nganti sore. Bar kuwi aku kudu sinau ning omah. Aku mung mikir yen masku apa ora kêsêl entuk pisambut gawe wayah wêngi...
''Le, Adim! Yo ndang mangkat, sarapane diêntekne aja ngalamun wae... Kowe mikirke apa anakku ngger?'' mak gragap aku tangi pikir marga swarane mbakku mau. ''Ora mbak, ora papa. Endi dagangane mbak, ben tak gawane sisan,'' kandhaku.
Aku ngêpit sabên dina mênyang pawiyatan. Pawiyatanku ora pati adoh sakjane ning ya rada lumayan yen mlaku. Aku nggawa kêmbang sing wus ditata mbakku kanggo pêsênan utawa kanggo tukon dadak. Dadi aku ngliwatke pitku mênyang omahe wong sing pêsên yen selak kanggo kêmbange...
(kabacutake)
1.2 Pawiyatan Catursewaka
Comments
Post a Comment